Choroby tropikalne przenoszone są często przez komary, które stanowią dla nich tzw. wektor, dzięki któremu mogą dostać się do organizmu żywiciela. Czym jest denga? Czy jest niebezpieczna?
Denga jest chorobą wirusową, którą przenoszą komary bytujące w tropikalnych częściach świata. Wirus przenoszony jest przede wszystkim przez komary z rodzaju Aedes, jak np. Aedes aegypti, Aenes albopictus. Chorobę wywołują 4 typy wirusa – DENV 1, DENV 2, DENV 3 oraz DENV 4. Komary, które wylęgają się w okolicach zbiorników słodkiej wody, są wektorami, które przenoszą wirus. Najwięcej zachorowań na dengę odnotowuje się w Azji – jak podaje WHO, właśnie denga stanowi najczęstszą przyczynę śmierci wśród dzieci. W ciągu ostatnich lat postępujące zmiany klimatyczne przyczyniły się do rozszerzenia bytowania komarów, które przenoszą chorobę.
Objawy
Pierwsze objawy pojawiają się nawet do 2 tygodni po ugryzieniu przez komara. Początkowe objawy są nieswoiste – pojawia się gorączka i ból głowy. Dopiero w dalszym rozwoju choroby pojawiają się znaczne osłabienie, bardzo silny ból mięśni i stawów, którym niejednokrotnie towarzyszą wysypka, zapalenie spojówek, zapalenie gardła i problemy gastryczne. W dalszym etapie rozwoju choroby dochodzi do rozwoju postaci krwotocznej, a nawet wstrząsu. Na skórze pojawiają się wybroczyny, zaś z błon śluzowych – nosa, jamy ustnej czy dróg rodnych – pojawia się krwawienie.
Mechanizm
Wraz ze śliną komara, który ukuł człowieka, przedostają się wirusy, które atakują leukocyty. Chore leukocyty aktywują wydzielanie cytokin i interferonu, które wywołują objawy takie, jak gorączka, objawy grypopodobne. W czasie infekcji atakowane są wątroba i szpik kostny. Dysfunkcja szpiku kostnego, która postępuje, powoduje spadek ilości trombocytów, co podnosi ryzyko wystąpienia krwawienia.
fot. panthermedia
Leczenie dengi
Leczenie dengi oparte jest na przyjmowaniu leków przeciwwirusowych oraz nawadnianiu organizmu za pomocą kroplówek. Dodatkowo monitoruje się zaburzenia krzepnięcia krwi. Pacjenci poddawani są hospitalizacji – silne krwawienia i wstrząs wymagają obserwacji na oddziale intensywnej terapii. Śmiertelność wśród chorych w krajach rozwijających się sięga 10-20%, w krajach rozwiniętych, dysponujących sprzętem – 0,5%. Zachorowanie i wyjście z choroby skutkuje nabyciem wieloletniej odporności przed wirusem. Niestety nabyta odporność jest tylko przeciwko jednemu serotypowi wirusa, nie przeciwko innym. Na chwilę obecną nie opracowano skutecznej szczepionki, która zabezpieczałaby przed zachorowaniem.
