Zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych może się rozwinąć m.in. w związku z obecnością cewnika w obrębie naczynia żylnego, ale i przez to, że u chorego istnieją żylaki kończyn dolnych. Problem najczęściej – po kilku dniach lub tygodniach – ustępuje nawet całkowicie samoistnie, nie można go jednak mimo to bagatelizować: zwiększa on bowiem ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (w postaci m.in. zakrzepicy żył głębokich).
Zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych: leczenie
W większości przypadków zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych, całkowicie samoistnie, ustępuje po upływie kilku dni, maksymalnie kilku tygodni. Wtedy, kiedy pacjent skarży się na silne dolegliwości bólowe, podawane mogą mu być leki, które złagodzą ból. Stosowane są w tym przypadku przede wszystkim środki z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ, takie jak np. diklofenak, ketoprofen czy ibuprofen) w postaci doustnej lub miejscowej. Oprócz nich łagodzić dolegliwości chorych może również stosowanie maści z heparyną.
Powyżej opisano podstawowe postępowanie w przypadku zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych. Jeżeli u pacjenta istnieją ku temu wskazania (np. ze względu na unieruchomienie), rozpoczynana u niego może być dodatkowo profilaktyka przeciwzakrzepowa (bazująca na podawaniu heparyny czy doustnych antagonistów witaminy K, takich jak warfaryna czy acenokumarol). Leczenie przeciwkrzepliwe może być również zalecane m.in. wtedy, kiedy zapalenie rozwinęło się w obrębie żył leżących powyżej kolana.
W przypadku, gdy do zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych doszło w związku z obecnością w żyle cewnika, należy zaprzestać podawania leków przez ten cewnik oraz go usunąć. Wtedy zaś, kiedy u chorego rozwinie się ropne zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych, konieczne jest podawanie pacjentowi antybiotyków – wybór konkretnego z dostępnych leków uzależniony jest od wyników badań mikrobiologicznych.
